بحث این کتاب آن است که فرهنگ عامه مردم در یک انقلاب خاموش از تاکید تاریخ قهرمانان به قربانیان آن تبدیل شده است. در حالیکه میدان‌ها و ایستگاه‌های شهرها در قرن نوزدهم و پس از پیروزی‌های نظامی با نام این قهرمانان نامگذاری شده است، اما اکنون در برابر آن فرودگاه‌ها با اسامی قربانیان خشونت نامگذاری شده است. جایی که اخبار جنگ برای تاکید بر رهبری ژنرال‌ها و دلاوران قشون سربازان بکار می‌رود، حال اکثر این اخبار درباره تلفات و پناهندگان و نابودی است. تاریخ، همدلی و منازعه پیامدهای دیپلماتیک از چنین انقلاب حساسی را بررسی می‌کند. آموزش تاریخ در مدارس گاهی اصلاح می‌شود تا بازتابی از تاکید جدید و ایجاد اعتماد به نفس بین ملت‌ها و احترام برای اقلیت‌های بومی باشد. مهمترین دلایل این تغییرات مشکلات یا عدم امکانات از ایجاد غرامت برای اشتباهات گذشته است. اما تاریخ همچنین می‌تواند با رسانه و دولت‌ها برای توجیه مداخله برای حفاظت قربانیان از جنگ‌های داخلی بکار رود تا تنها خودشان به عنوان قربانی‌شوندگان دیده شوند. گذشته همیشه برای تفسیر دشوار است اما ضمناً اساس همه تصیمات ماست و همه مؤسسات می‌کوشند تا آنرا به سهولت بنفع برای خود تغییر دهند. همدلی با قربانیان تاریخ، پیشرفت بزرگ اخلاقی است اما می‌تواند با نارضایتی ملت‌ها برای نشان دادن سیاست‌های تجدید نظر طلبانه‌شان نشان داده شود و با انتخاب ترامپ به عنوان رئیس جمهور در ۲۰۱۶ همه قدرت‌های بزرگ مدعی قربانی بودن دارند.