ادبیات از دیرباز به مثابۀ یکی از انواع هنری به شکل‌های گوناگون در زندگی بشر ایفای نقش کرده و از این حیث مانند همۀ فعالیت‌های فکری و معنوی انسان دارای هدف و منظور اجتماعی است. به همین علت است که ادبیات هر ملت، همواره به موازات تحولات جامعه، دست‌خوش دگرگونی گشته و به فراخور چنین رویکردی به آینۀ تمام نمای جامعۀ خویش مبدل می‌گردد. با مروری بر ادبیات ملل گوناگون می‌توان نحوۀ تأثیرپذیری آن از بسترهای سیاسی و اجتماعی را به خوبی مشاهده کرد. هم چنان که تحلیل و بررسی اشعار دو شاعر نوگرای پارسی، یعنی نیما و اخوان ثالث مؤید همین دیدگاه است. که هر دو شاعر تحت تأثیر شرایط اجتماعی جامعۀ خویش قرار داشته و به علت شباهت در فضای اجتماعی به موضوعات مشابهی همچون فقر و تضاد طبقاتی و دخالت حکومت‌های بیگانه و جنبش‌های سیاسی پرداخته‌اند.

در اشعار نیما و اخوان ثالث، بیش‌تر دغدغه‌های انسانی و اجتماعی مطرح بوده است. از این رو شعر این دو شاعر را می‌توان نمونه‌هایی ناب و عالی از شعر اجتماعی  زمان خودشان محسوب کرد. مساله نبودن آزادی اجتماعی، بر باد رفتن ثروت‌های اجتماع و فقر اجتماعی مطرح بود. نیما به تمام این‌ها به نحو بسیار شایسته‌ای می‌پردازد. شعر نیما اكثر مسایل اجتماعی را مد نظر دارد. در عین این ‌كه شعر بسیار قوی و محكمی دارد. شعر معروف «آی آدم‌ها»ی نیما و شعر معروف «زمستان» اخوان مظهر و نماد شعر اجتماعی آنها در شعر نو است. این دو شاعر با نگاهی کاملا نقادانه مسایل اجتماعی و سیاسی زمان خود را در قالب زبان سمبلیک بیان نموده‌اند، این دو از کناره جزیی‌ترین مسایل نیز به سادگی نگذشته‌اند.

انسیه قلیچ لی / گنبد کاووس