جو زراعی (Hordeum vulgare L) یکی از محصولات اصلی می‌باشد که بعد از گندم بیشترین سطح زیر کشت را در کشور به خود اختصاص داده است. مقدار پروتئین دانه جو از برنج، ذرت و سورگوم بیشتر بوده و قابل مقایسه با پروتئین گندمی است که در شرایط مشابه رشد می‌کند (خدابنده، ۱۳۸۲).

جو زراعی احتمالاً از یک جد وحشی در خاور نزدیک و یا بنا به شواهدی از تبت بدست آمده است. جو در مقایسه با سایر غلات، دارای سازگاری اکولوژیکی متمایزی است و نسبت به سایر گیاهان زراعی در محدوده‌ی وسیع‌تری از شرایط آب و هوایی، محیطی و دوره‌های روشنایی رشد می‌نماید. مناطقی که برای تولید سایر غلات عمده مانند ذرت و برنج آب و هوای مساعد‌ی ندارند، به کشت جو اختصاص می‌یابند (پولمن و همکاران، ۱۹۸۵).

جو یکی از اولین محصولات کشت شده در جهان بوده و مطالعه منشاء، تنوع ژنتیکی و روابط تکاملی در جو هم از نظر علمی و هم برای حفاظت موثر و استفاده بهینه از منابع ژنی در ژرم پلاسم جهان مفید می‌باشد (وانگ و همکاران، ۲۰۰۹: ۴۰۳-۳۹۴)؛ (ماتوس و هایس، ۲۰۰۲: ۱۱۰۶-۱۰۹۵). اندازه‌گیری و توصیف تنوع ژنتیکی همواره از جمله مسایل حایز اهمیت در جمعیت و مطالعات تکاملی ژنتیکی می‌باشد، چرا که تنوع ژنتیکی ماده اساسی تغیر تکاملی را فراهم می‌کند. در طول سال‌ها برای تشخیص و تجزیه و تحلیل تنوع ژنتیکی از روش تجزیه مندلی که بر اساس صفات مورفولوژیک، بیوشیمیایی و نشانگرهای پروتئینی استوار بود استفاده می‌شد اما با توجه به محدودیت اطلاعات شجره‌ای، صفات مورفولوژیکی و نشانگرهای پروتئینی در تعیین سطح تنوع ژنتیکی، امروزه از نشانگرهای مولکولی و تعیین توالی DNA برای بررسی تنوع استفاده می‌شود (زنگ و همکاران،۱۹۹۳: ۹۱۶-۹۰۹). ارزیابی تنوع ژنتیکی با استفاده از نشانگرهای مولکولی DNA علاوه بر اصلاح محصولات، در مدیریت کارآمد و حفاظت از منابع ژنتیکی گیاهی در بانک‌های ژن اهمیت دارند. بنابراین، انتخاب نوع خاصی از نشانگرهای مولکولی مهم بوده و به هدف مورد استفاده بستگی دارد (وارشنی و همکاران، ۲۰۰۷: ۶۴۹-۶۳۸). از میان نشانگرهای مولکولی می‌توان به AFLP،RFLP RAPD، SSR و… اشاره کرد که ریزماهواره‌ها به علت امتیازدهی هم بارز، تکرارپذیری، میزان چندشکلی بالا، مشخص بودن جایگاه‌های کروموزومی، فراوانی و توزیع یکنواخت آنها در ژنوم به عنوان ابزاری قدرتمند در مطالعات ژنتیکی شناخته می‌شوند (اوزنا و همکاران، ۲۰۰۲: ۲۹-۴۰). 

با روند فعلی رشد جمعیت، تولیدات مواد غذایی در آینده قطعاً جوابگوی این همه جمعیت نخواهد بود. از طرفی، تنش خشکی از عمده‌ترین چالش‌ها برای تولید موفق محصولات زراعی است. بنابراین، با درنظر گرفتن اهمیت غلات به عنوان اصلی‌ترین منبع غذایی مردم، انجام هر گونه تحقیق در زمینه تنش خشکی روی غلات با ‌ارزش است (بخشی خانیکی و همکاران، ۱۳۸۶)؛ (ریکاردز، ۱۹۹۶: ۱۵۷-۱۶۶). در بسیاری از مناطق خشک و نیمه خشک دنیا که ایران نیز جزو آنها به شمار‌ می‌رود، به علت خشکی و نامناسب بودن پراکنش بارندگی، عملکرد محصولات زراعی در مناطق دیم کاهش می‌یابد. جو یکی از عمده محصولات کشت شده در مناطق دیم است که متوسط عملکرد آن پایین می‌باشد بنابراین، انجام پژوهش‌هایی در جهت بالابردن عملکرد جو دیم با توجه به سطح زیر کشت آن ضرورت دارد (عبدمیشانی و جعفری، ۱۳۶۷). بدین منظور علاوه بر استفاده از روش‌های جدید به زراعی در دیم کاری ایران، مسأله به نژادی و یافتن ارقام متحمل به خشکی برای دیم‌زارها مورد توجه است (حق پرست، ۱۳۷۴). استفاده از نشانگرها سبب تسهیل در شناسایی ارقام مقاوم به خشکی می‌گردد و تجزیه ارتباط و استفاده از نشانگرهای مثبت، روند شناسایی مکان‌های ژنی صفات کمی را آسان‌تر می‌کند. تجزیه ارتباط به ارتباط معنی‌دار بین یک نشانگر مولکولی و فنوتیپ یک صفت اطلاق می‌شود. در روش تجزیه ارتباط، هدف شناسایی نشانگرهایی با توارث ساده و پیوسته به عوامل ژنتیکی کنترل‌کننده صفات کمی و ایجاد یک ارتباط آماری بین آلل‌های نشانگر و QTL است (جانیک و والش ، ۲۰۰۲). در این کتاب تنوع ژنتیکی لاین‌ها توسط نشانگرهای ریزماهواره بررسی شد.