خواننده عزیز؛ سلام و درود بی‌کران

خدا را شاکرم که فرصتی عطا کرد و توانی بخشید تا از دل بنویسم. از شما برای انتخاب این کتاب سپاسگزارم و امیدوارم به دل مهربانتان خوش آید. این کتاب دلنوشته‌هایی در دل شب‌های من است. آن را هر شب کنار پنجره خیال و سکوت دیوار اتاقم نوشتم.

با پرواز کبوتر دل به هر جایی که پر می‌کشید با هر حال و هر هوایی که داشت پر می‌کشیدم و در خیالم می‌دویدم. آن شب‌ها خداوند را بیشتر و بهتر از قبل شناخته بودم و مهربانیش را در کنارم بسیار نزدیک‌تر از قبل احساس می‌کردم. شنیده بودم از حامی باید عمیق و عاشقانه صدایش کرد تا حضورش را احساس کرد. اعتماد کردم و اطمینان داشتم به بودنش در کنارم…. چون حامی را باور داشتم. صدایش کردم… شبی نبود که با او حرف نزنم. حتی گاهی در حد یک شب‌بخیر ساده و از او خواستم مرا نیز میان عاشقانش پیدا کند و سایه لطفش را به سرم کشاند. تنها نشانی من برای او که به من جسارت می‌بخشید قلب عاشقم بود.

آرام و بیصدا آمده بود و من حتی متوجه آمدنش نشده بودم. اصلاً انگار از قبل هم پیش من بود ولی من درک و فهم حس کردن حضورش را نداشتم، آنقدر که بیصدا کنارم بود…

هرجا می‌رفتم یا هر کاری که می‌کردم نگاه مهربان و لطف بی‌کرانش را حس می‌کردم. چیزی که قبل‌تر کمتر درک می‌کردم. وقتی به خود آمدم متوجه شدم عاشق‌ترینی شده‌ام در عشق او…

دانستم بی‌تردید علتش آمدن اوست!

به صدا کردنش عادت کرده‌ام و به این حقیقت همیشگی رسیده‌ام که یاد خدا باعث آرامش دل‌هاست.

وقتی صدا کنی در واقع به یاد او هستی و به یادش که باشی به دریایی از آرامش می‌رسی چون دیگر از هیچ چیز و هیچ کس نمی‌ترسی.

دلنوشته‌ها را با حروف نامش شروع کرده‌ام. دلم می‌خواست با هم او را صدا کنیم. حرف‌های اول هر صفحه را به حرف‌های اول صفحه بعد که وصل کنیم می‌شود خداوند و تکرار و تکرار تا پایان…

آری خداوند در همین نزدیکی است، کافیست عاشقانه صدایش کنیم. ورود می‌کند در قلب‌ها و تا همیشه ایمن می‌شویم.

آمین که به دلتان خوش آید. شهلا مهرعلیئی

شروع کتاب: ۱/۱۰/۱۴۰۱

پایان نگارش: ۲۶/۲/۱۴۰۲